BİZİ DİĞER CANLILARDAN AYIRAN NE?
Çok garip yaratıktır bu insan denen varlık. Ne olup ne olmadığının farkına varmamış, varlık nedenini tam olarak kavrayamamış, kafası yüzlerce soruyla karışık bir durumdadır. Bu nedenledir ki yeryüzünde diğer varlıklarla yaşadığını fark ettiğinden bu yana onlardan farkını hep sorgulaya gelmiştir. İlk çağdan günümüze kadar bu konu üzerine hep değişik fikirler üretip durmuştur.
İlk bakışta konuşma veya düşünme yetimizin en büyük ayırt edici özelliğimiz olduğu sanılmış ancak daha sonra konuşan ve belli ölçüde düşünen hayvanların varlığının keşfiyle beraber, insanın düşünen ve konuşan tek hayvan olduğu tezi çürümüştür. Örneğin papağanlar da konuşur. Ve ortalama maymun türleri öğrenme yeteneğine sahiptirler.Öyleyse hayvanlardan bizi ayıran başka özelliklerimiz olmalı.Ortalama her canlı yaşamını devam ettirme kaygısıyla beslenme, üreme, barınma ve korunma gibi yetilerle donatılmıştır. O halde bizim diğer varlıklarla farkımızı ortaya koyacak başka bir şey bulmamız gerektiği sonucu ortaya çıkmaktadır.
İnsanları diğer canlılardan ayıran özelliği, isyan etme güdüsüdür. Örgütlü bir toplumda olup bitene seyirci kalmadan başkaldırdığımız ve isyanımızı yürek dolusuyla haykırdığımız sürece insan olmaya bir adım daha yaklaşmış oluruz. Yoksa ne farkımız kalır çayırdaki ottan veya onunla beslenen koyundan.
Şimdi herkes oturup bu soruyu bir kez daha sormalı kendisine. Kimim ben. Yalnızca günlük yaşamsal kaygılarla hareket eden sıradan bir yaratık mı yoksa zulümler karşısında direnen bir İNSAN mı? Çevremizde olup biten olumlu veya olumsuz ne varsa bunda bizim de katkımız olduğunu unutmamalıyız. Çünkü zulmün karşısında sessiz kalmak da zalimin vahşet değirmenine su taşır. Eğer susuyorsak zulüm daha da artarak devam edecektir. Ve ne yazık ki bu vahşete bizim de katkımız olacaktır.
Dört yanı ateş çemberiyle sarılmış bir coğrafyada yaşıyoruz bugün. İnsana düşen en büyük sorumluluk o ateş bizi de yakmadan sönmesine katkı sunmaktır. Hatta ateşin bizi yakma ihtimali olmasa dahi canı yananların acısını tenimizde hissederek karşı koymalıyız bu şiddete.
Çünkü bana dokunmayan yılanı beslersek mutlaka bir gün bizi de sokar. Ve dünyayı yılanlar sarar.