ALES ÇAYIRLARI
Ata dede çayırı: Her çiftçi ailesinin içinde sevilen bir yanı vardır ALES'in. Tabiki bizim ailenin de vazgeçilmeziydi ALES.

Çoğumuzun anıları vardır onun üzerine. Bizim çayır Komlara yakındı.Dört aile ortaktık biçerken de ortak biçerdik. Osman amcam bağırırdı. Büyük yapın yığınları diye. öğlen yemeğimiz yayladan gelirdi bazen. Hep kalabalık olurduk çayırı biçerken. Öğlen olduğundan epeyce acıkmışız tabiki. Amcam " Bırakın tıpanları, ğaşıl soyumasın "dediğini hatırlıyorum.

Derken arabanın üstüne konan otun gölgesinde sofraya oturulur ve kaşık yarışı başlar. Aslında kaybedecek hiç zamanımız yoktur. Acele ile yenen yemeğin ardından tırpanlar dövülür.Sonra mı? Biçmeğe devam.ALES teki bu serüven iki-üç gün devam ederdi.

Çayır zamanı sanki eğlenceye gidilirdi. Akrabayı tahlukattan kızlar, gençler, gelinler herkes gelir. Şenlik şaka gırıla giderdi.

Çayırlar bize istediğimizi verir, buğday da bol olursa, değmeyin keyfimize.Böylece her yıl tekrarlanıp dururdu bu işler. Şimdi bizler yadellerdeyiz. Ales,Kırmızıkaya,Şorgöl,Tepeler.Köseçayır,Agıner,Süddübulağ,Yaylalar,Gongilih nasıl bir serüven yaşar bilemem. Yad ettikçe iç çekerim. Yüreğim kabarır. Ağlamaklı olurum. Yoksa o ve onun gibi daha ne yaşanmışlıklar vardı. Hiçbiri yok. Sonsuza kadar yok. Artık belli ki o yerde bize rızık yok. Yaşanmışlıkları yaşamakla yetiniyorum. Bencillik olur. Yetiniyoruz.
Sağlıklı kalın.