MEHMEDİM

Korkutamaz bizi vahşi zulümler,
Sınırda dolaşan Mehmetçik varken.
Şehit olmak ister korkmaz ölümden,
Yiğitler yiğidi aslan Mehmedim.

Toprak onun dostu hem yatağıdır,
Sabır bitti şimdi baskın çağıdır.
Allah Allah deyip,hemen dağıtır,
Ölür de toprağı vermez Mehmedim.

Kurşunlar yağsa da, kaçmaz cepheden.
Mekmetcik emiri almış önceden.
Düşmana saldırır aman vermeden,
Mevziden mevziye koşar Mehmedim.


MEMLEKETİM
Ne zaman memleketi düşünsem,
Bambaşka bir duygu kaplar içimi.
Heryer, herşey, apaçık durur karşımda.
Malazgirt rampasından bakarım onlara.
Furgunların teker sesleri gelir kulağıma.
Koyun,kuzu seslerini duyarım.
O seslerin hepsi, hepsi kulaklarımda.
Ne çilelere katlandık,neler yaşadık.
Dağında,yaylasında,tarlası çayırında.
Amansız kışında, baharında yazında.
Yinede yılmadık,yinede azmı sevdik,
Uykusuz gözlerin yorgunluğunda.
Helalinden yemeği destur edindik,
Başara bilmek için azmı kamçı yedik.
Varlık ta gördük,yokluk ta gördük
Otuz yıl geçti aradan, ziyarete gitmedik.
Ama yinede sevdik,sevdik,sevdik.



Milletin önüne dikilemezsin.

İş işten geçmeden,bu halkı dinle,
Sen bu milletle baş edemezsin.
Milleti koydunuz kendi haline,
Yandaşın gönlünü hoş edemezsin.

Siz sefalar sürün millet ağlarken,
Pişman olursunuz hesap sorarken.
Herkes dertlerine çare ararken,
Onların yazını kış edemezsin.

Hesap sorulacak geç veya erken,
Belli ki zor gelir hesap verirken.
Uyumak istiyor her taraf diken,
Yattığı yatağı taş edemezsin.

Işığa bakarsın ampülden sanıp,
Yetmezmi verilen bu kadar kayıp.
Toplayıp çıkarıp,eldevar deyip,
Hesabı millete ödetemezsin.

Kanmayın paranın tatlı sesine,
Yanarsın sonunun can çekişine.
Mendilde sallanmaz son gidişine,
Millete göz yaşı döktüremezsin.

Üstündağ'ım deki çabucak vazgeç,
Sonu pişmanlıktır, erken veya geç.
Karanlığı bırak, çağdaşlığı seç.
Bilki ortaçağ'a götüremezsin.